Odcinanie niektórych organów od rośliny jest częścią realizacji jej programów rozwojowych. Zjawisko to jest związane przede wszystkim z rozmnażaniem, mechanizmami obronnymi roślin oraz pozbywaniem się organów, które utraciły swoją funkcję. Proces separacji zachodzi w wyspecjalizowanej strefie odcinania wytwarzanej zazwyczaj u podstawy organu już na wczesnych etapach jego morfogenezy. Strefa ta charakteryzuje się brakiem tkanki wzmacniającej oraz krótkimi elementami wiązek przewodzących.

Gibereliny (GA), jako jedne z podstawowych fitohormonów, kontrolują tak ważne procesy wzrostu i rozwoju roślin jak kiełkowanie nasion, wydłużanie łodyg i indukcję kwitnienia. Z ponad stu trzydziestu różnych GA zidentyfikowanych u roślin, grzybów i bakterii tylko nieliczne – GA1, GA3, GA4, GA5, GA6, GA7 – wykazują aktywność biologiczną, natomiast pozostałe są ich prekursorami lub produktami katabolizmu.

Wzrost i rozwój organizmów przebiegający według schematu zapisanego w genach podlega również znacznym modyfikacjom pod wpływem czynników środowiskowych i hormonalnych. Dotychczas poznano siedem klasycznych grup hormonów roślinnych. Biorąc pod uwagę niewielką liczbę tych związków nasuwa się pytanie o sposób ich kontroli nad wysoce złożonymi i różnorodnymi procesami morfogenetycznymi. Należy przyjąć, że fitohormony w większym stopniu wywołują określoną odpowiedź fizjologiczną poprzez sieć wzajemnych oddziaływań (ang. cross-talk, cross-regulation), niż indywidualne szlaki przekazywania sygnału.

Auksyny, reprezentowane głównie przez kwas indolilo-3-octowy (IAA), są grupą fitohormonów odgrywających kluczową rolę w regulacji licznych procesów wzrostu i rozwoju roślin. Wyniki badań zarówno biochemicznych, jak i genetycznych wskazują, że auksyny mogą powstawać na drodze przemian tryptofanu, bądź niezależnie od tego aminokwasu. U roślin funkcjonują cztery równoległe szlaki biosyntezy IAA zależne od tryptofanu, których nazwy pochodzą od związków pośrednich – indolilo-3-acetaldoksymu, indolilo-3-pirogrononianu, indolilo-3-acetamidu, tryptaminy.

Wielokomórkowe organizmy wyższe składają się ze współpracujących ze sobą licznych zespołów komórek odpowiadających na różnorodne bodźce zewnętrzne i wewnętrzne. Zarówno u roś¬lin, jak i zwierząt, sygnalizacja komórkowa rozpoczyna się od związania cząsteczki liganda z wysoce specyficznym receptorem błonowym lub wewnątrzkomórkowym, po czym następuje transdukcja syg¬nału, a efektem końcowym jest przeważnie zmiana aktywności transkrypcyjnej pierwotnych genów odpowiedzi na dany czynnik. Skutkuje to pojawieniem się określonej odpowiedzi fizjologicznej.