Coraz częstsze występowanie cukrzycy typu 2 stanowi wyzwanie zarówno dla lekarzy, jak i naukowców. Mimo wyjaśnienia wielu mechanizmów powodujących pogorszenie funkcjonowania śródbłonka oraz mimo opracowania nowych strategii terapeutycznych, liczne powikłania naczyniowe wciąż prowadzą do przedwczesnej śmierci pacjentów. Wykazano, że podwyższone ryzyko sercowo-naczyniowe związane z cukrzycą koreluje ze spadkiem liczby i upośledzeniem funkcji komórek progenitorowych śródbłonka (EPC). Co więcej, stwierdzono, że hiperglikemia pogarsza działanie EPC zarówno in vivo, jak i in vitro. EPC biorą udział w tworzeniu i naprawie naczyń krwionośnych przez bezpośrednią inkorporację do uszkodzonych miejsc oraz przez parakrynną stymulację komórek sąsiednich. Wydaje się zatem, że terapia komórkowa z wykorzystaniem EPC może doprowadzić do poprawy stanu zdrowia pacjentów cierpiących z powodu trudno gojących się ran czy owrzodzeń. Z drugiej strony, potrzebne są dodatkowe badania, aby lepiej wyjaśnić potencjalnie negatywne skutki nadmiernej aktywności EPC, np. w retinopatii cukrzycowej.