Strategia dotycząca modyfikacji komórek genami dla cytokin jest intensywnie rozwijającym się kierunkiem terapii genowej nowotworów. W licznych badaniach wykazano, że jednym ze skuteczniejszych podejść terapeutycznych jest wprowadzanie genu dla interleukiny 12 (IL-12) w celu indukcji jej miejscowego uwalniania. Unika się w ten sposób ciężkich efektów toksycznych powodowanych przez IL-12 podawaną systemowo. Najliczniejsze prace eksperymentalne dotyczą podawania komórek nowotworowych modyfikowanych genem dla IL-12 ex vivo, używanych jako szczepionki. Wykazano także wysoką skuteczność fibroblastów z wprowadzonym genem dla IL-12. Dzięki modyfikacji komórek dendrytycznych genem dla IL-12 udało się również wzmocnić skuteczność związanych z nimi strategii terapeutycznych. Postęp w dziedzinie inżynierii genetycznej pozwolił na wprowadzanie genów dla IL-12 in vivo, poprzez transfer genów za pomocą adenowirusów, a także wirusów ospy lub opryszczki. Niewirusowe metody transferu genu dla IL-12 obejmowały bezpośrednie podawanie plazmidu do mięśni poprzecznie prążkowanych, skóry lub tkanki nowotworowej. Skuteczność transferu potęgowana była przez elektroporację lub zastosowanie metody "wstrzeliwania" DNA. Podjęto nawet próby terapii genem IL-12 podając ten gen doustnie. Efektywność terapii nowotworów genem IL-12 wzmagana była poprzez jednoczesne zastosowanie cytokin: IL-2, -15, -18, GM-CSF, TNF-?, chemokin IP-10 i MIG, wprowadzenie genów dla cząsteczek kostymulujących B7.1 i 4-1BB oraz dołączenie terapii adoptywnej. Przeprowadzone na zwierzętach badania udowodniły skuteczność terapeutyczną modyfikacji komórek genem dla IL-12. Pozwoliło to na podjęcie pierwszych prób klinicznych.