Poliploidyzacja jest zjawiskiem powszechnym w świecie roślin. W historii ewolucyjnej większości roślin wyższych można wykryć zdarzenia prowadzące do powielenia własnego zestawu chromosomów lub połączenia różnych genomów poprzez hybrydyzację międzygatunkową. Bezpośrednim skutkiem poliploidyzacji jest pewnego rodzaju szok genomowy, spowodowany zwiększeniem dawki genów oraz, w przypadku allopoliploidów, różnicami w sekwencjach zarówno genów, jak i elementów regulatorowych. Taka sytuacja doprowadza z kolei do szeregu zmian genetycznych i epigenetycznych, których celem jest zrównoważenie nadmiaru informacji i zoptymalizowanie regulacji ekspresji genów pochodzących z różnych genomów. Najważniejszym procesem o podłożu epigenetycznym, kontrolującym ekspresję genów u roślin jest metylacja DNA. Liczne badania nad syntetycznymi poliploidami wskazują, że bezpośrednio po zajściu poliploidyzacji dochodzi do zmian w metylacji genomu. Z kolei stopień metylacji i rozmieszczenie zmetylowanych sekwencji wpływa na zmiany w strukturze chromatyny i ułożenie nukleosomów. Natomiast różnice w dostępności czynników transkrypcyjnych, wynikające z różnic w sekwencji DNA i zmian w strukturze chromatyny, wpływają na regulację ekspresji genów. Na skutek poliploidyzacji zwiększa się także liczba elementów ruchomych, a ich aktywacja lub represja także związana jest z modyfikacjami epigenetycznymi. Poliploidyzacja odgrywa istotną rolę w ewolucji roślin. Nadmiarowość informacji genetycznej u form poliploidalnych prowadzi do pewnej plastyczności w sposobie regulacji ekspresji, co ma istotny wpływ na ewolucję adaptacyjnie ważnych cech. Prezentowany artykułu stanowi przegląd obecnego stanu wiedzy na temat epigenetycznych skutków wywoływanych przez zjawisko poliploidyzacji u roślin.