Włośniki są wypustkami komórek epidermy korzenia, mają cylindryczny kształt i charakteryzują się wzrostem szczytowym polegającym na odkładaniu nowego materiału budującego błonę i ścianę komórkową w szczycie rosnącej wypustki. Poza zwiększaniem powierzchni chłonnej, pobieraniem wody i soli mineralnych oraz zakotwiczaniem rośliny w podłożu, włośniki biorą udział w tworzeniu interakcji z mikroorganizmami glebowymi, mogą być również miejscem syntezy i wydzielania bioherbicydów. Rozwój włośników jest procesem złożonym, w który zaangażowanych jest wiele białek, enzymów i struktur komórkowych. Można w nim wyróżnić kilka etapów: tworzenie wzoru ryzodermy, inicjację wzrostu poprzez utworzenie bulwki, przejście do wzrostu szczytowego oraz sam wzrost. Jak do tej pory opisano istnienie kilkudziesięciu genów biorących udział w rozwoju włośników, przy czym około 40 z nich zostało scharakteryzowanych pod względem molekularnym. Należą do nich geny kodujące czynniki transkrypcyjne, elementy budulcowe komórki, głównie ściany komórkowej, szereg enzymów z grupy kinaz oraz GTPazy, zaangażowane w przekazywanie sygnałów komórkowych, sterowanie rearanżacjami cytoszkieletu czy kierowanie transportem pęcherzykowym. Ważną rolę w tworzeniu włośników mają również hormony, głównie etylen oraz auksyny. Ze względu na łatwość obserwacji i nierzadko uniwersalność procesów biochemicznych prowadzących do rozwoju włośników, mogą one stanowić doskonały model w studiowaniu różnicowania się komórek. Niniejsza praca stanowi wyczerpujący przegląd dotychczasowej wiedzy na temat genetycznej i molekularnej kontroli rozwoju włośników u modelowej rośliny Arabidopsis thaliana.