Całkowita regeneracja biologiczna i funkcjonalna tkanek przyzębia nie jest dzisiaj w pełni osiągalna, dlatego w centrum uwagi znajduje się potencjalne użycie w tym celu komórek macierzystych. Komórki macierzyste więzadła ozębnowego (hPDLSC) mają cechy takie jak samoodnawianie, zdolność do nieograniczonej ilości podziałów i do różnicowania oraz charakter immunomodulacyjny. Cechy te są podobne (lub nawet większe) do właściwości mezenchymatycznych komórek macierzystych szpiku kostnego, jednak sposób ich izolacji jest mniej obciążający dla pacjenta. Komórki te mają unikalną zdolność do różnicowania w kierunku cementoblastów i odtwarzania zmineralizowanego cementu korzeniowego, jak też do fibroblastów i produkcji włókien kolagenowych o wysoko zorganizowanej, trójwymiarowej strukturze. Znany schemat izolacji, hodowli i identyfikacji komórek macierzystych więzadła ozębnowego czyni je najlepszym źródłem materiału nie tylko do badań naukowych, ale także do zastosowania w klinice w terapii komórkowej i bioinżynierii tkankowej. Jednak pewne aspekty biologiczne, technologiczne i kliniczne ciągle wymagają rozwiązania. Celem pracy jest charakterystyka komórek macierzystych więzadła ozębnowego, ze szczególnym uwzględnieniem ich potencjału różnicowania do komórek charakterystycznych fenotypowo dla danej dojrzałej tkanki podczas stosowania właściwej stymulacji. Na podstawie przeglądu piśmiennictwa przedstawiono najnowsze wyniki badań, które pozwolą na lepsze zrozumienie biologii tych komórek oraz możliwości ich wykorzystania dla celów stomatologicznych i ogólnomedycznych w przyszłości.