Śródbłonki naczyniowe oraz komórki krwi wywodzą się ze wspólnej komórki mezodermalnej – hemangioblastu. Potwierdzeniem bliskiego pokrewieństwa obu linii komórkowych są wspólne antygeny, występujące na wczesnych etapach różnicowania. Komórki prekursorowe dla śródbłonków, definiowane jako CD34+ CD133+ Flk-1+, dają się różnicować w hodowli in vitro do komórek śródbłonkowych. Progenitory komórek śródbłonkowych, izolowane ze szpiku kostnego, krwi pępowinowej oraz z krwi obwodowej, in vivo mogą wbudowywać się w ścianę uszkodzonego naczynia i podejmować funkcje śródbłonka. Opanowanie technik izolacji i propagacji tych komórek stwarza potencjalną możliwość ich wykorzystania w terapii schorzeń wymagających reparacji naczyń krwionośnych, zwłaszcza zawału mięśnia sercowego. Bliższe poznanie mechanizmów rządzących neoangiogenezą być może pozwoli również na kontrolę wzrostu nowotworów.