Stężenie jonów wodorowych jest wielokrotnie wyższe na zewnątrz komórki niż w jej wnętrzu. Ta różnica utrzymywana jest dzięki obecności w plazmolemie pierwotnych pomp protonowych (H+), które sprzęgają transport protonów z procesem uwalniania energii. Źródłem energii jest hydroliza ATP i dlatego białka te traktowane są jako enzymy mające właściwości ATP-az. Pompa protonowa wykorzystuje ATP jako substrat i wyrzuca H+ z komórki, a to powoduje ich asymetryczne rozmieszczenie i powstanie gradientu elektrochemicznego, który wykorzystywany jest w wielu procesach fizjologicznych m.in. we wzroście komórek, osmoregulacji i transporcie substancji do wnętrza komórki. W ciągu ostatnich 15 lat poświęcono wiele uwagi zagadnieniom związanym z regulacją potranslacyjną H+ATP-az przez różne bodźce egzo- i endogenne o charakterze chemicznym (hormony, NaCl) i fizycznym (temperatura, uszkodzenia mechaniczne). A dynamiczny rozwój badań w dziedzinie biologii molekularnej pozwolił na odkrycie wielu nowych informacji na temat ich genetyki. H+ATP-aza jest kodowana przez złożoną rodzinę genów sklasyfikowanych w 5 podrodzinach, z których dwie ( I i II) ulegają ekspresji w wielu organach i tkankach, a trzy pozostałe tylko w określonych warunkach, np. w niektórych stadiach rozwoju roślin. Z uwagi na kluczową rolę pomp protonowych w utrzymaniu wielu procesów fizjologicznych w komórce, niezbędna jest ich precyzyjna regulacja na poziomie transkrypcyjnym i posttranslacyjnym, ale mechanizmy tej regulacji nie są do końca poznane. Niniejszy artykuł jest próbą syntezy wiedzy o obu poziomach kontroli i funkcjonowaniu plazmolemowych pomp protonowych w komórkach roślinnych.