Udowodnienie istnienia komórek progenitorowych śródbłonka EPC (ang. endothelial progenitor cells) i ich udziału w postnatalnym powstawaniu naczyń krwionośnych znacząco wpłynęło na perspektywę możliwości zastosowania terapeutycznej angiogenezy w leczeniu chorób układu krążenia oraz innych schorzeń zależnych od unaczynienia tkanki. Początkowe badania dotyczące komórek EPC wyraźnie sugerowały, że zastosowanie ich w klinice może przynieść poprawę jakości życia wielu chorym niekwalifikującym się do rewaskularyzacyjnych zabiegów operacyjnych. Jednak podjęte później pierwsze próby kliniczne terapii komórkowej z wykorzystaniem komórek EPC mocno zweryfikowały tę hipotezę, nie zachwycając wynikami terapeutycznymi. Dodatkowo, brak ściśle ustalonych markerów pozwalających jednoznacznie zidentyfikować tę populację komórkową oraz brak wystarczających danych o molekularnych mechanizmach funkcjonowania EPC utrudnia badania dotyczące proangiogennej terapii komórkowej. Jednak mimo tych trudności, prace nad zastosowaniem tej strategii w chorobach układu krążenia postępują w ogromnym tempie, a nowe odkrycia w tej dziedzinie budzą duże nadzieje.