Na przestrzeni dziesięcioleci sposób przedstawiania błony komórkowej uległ znacznym zmianom. W latach dwudziestych XX wieku obrazowano ją jako dwuwarstwę lipidową. Kolejni badacze zauważyli, że w jej skład wchodzą również białka. W 1972 Singer i Nicolson wprowadzili podział białek błonowych na peryferyjne i integralne. Natomiast prowadzone przez nich badania nad fuzją komórek stały się podwaliną modelu błony komórkowej jako płynnej mozaiki lipidów i białek. Model Singera i Nicolsona pod wieloma względami jest nadal aktualny. Obecnie wiadomo, że w błonach występują fragmenty o różnym stanie uporządkowania zwane domenami błonowymi. Badanie domen błonowych jest niezwykle fascynującym, ale i trudnym wyzwaniem, ponieważ w zależności od użytych metod badawczych otrzymane wyniki mogą być różne. Na podstawie licznych badań można wnioskować, że domeny błonowe są zaangażowane w regulację szeregu procesów życiowych komórki, takich jak: adhezja, sortowanie i transport lipidów i białek oraz przekazywanie sygnałów przez błonę komórkową. Za kontrolę przekazywania sygnałów odpowiedzialne są tratwy lipidowe, jedne z kilku rodzajów domen błonowych. W obrębie tych domen zaobserwowano ułatwione oddziaływanie skupionych w nich białek i lipidów. Należy pamiętać, że w błonie komórkowej występują nie tylko tratwy lipidowe, ale również
mikrodomeny bogate w ceramid oraz glikosynapsy. Rozmaitość i różnorodność domen błonowych czyni biologię błon komórkowych bardzo złożonym, lecz interesującym obiektem badawczym.