Starzenie się organizmu to proces nieprzerwany, skomplikowany oraz wielopoziomowy. Istnieje wiele teorii, które w zasadniczy sposób starają się wytłumaczyć biologiczne podłoże starzenia się komórek. Jedną z nich jest teoria wolnorodnikowa. Jednakże każda z przedstawionych w bieżącym opracowaniu teorii, dotyczy w sposób pośredni lub bezpośredni telomerów, czyli końcowych fragmentów chromosomów, których ciągłe skracanie się pod koniec każdego cyklu komórkowego wpływa istotnie na powolne zahamowywanie procesów życiowych i zachwiania homeostazy organizmu.
W procesie starzenia dochodzi do istotnych zmian w funkcjonowaniu układu immunologicznego, zarówno w zakresie odporności swoistej, związanej ze spadkiem całkowitej liczby limfocytów T i B, jak i odporności nieswoistej. W trakcie starzenia zaobserwowano wzrost całkowitej liczby komórek NK w krwi obwodowej oraz zmiany w rozkładzie ilościowym subpopulacji tych komórek. Z wiekiem dochodzi również do zmian w ekspresji receptorów powierzchniowych zarówno aktywujących, jak i hamujących funkcje komórek NK. Zmiany dotyczą także odpowiedzi komórek NK na działanie cytokin w procesie starzenia.
Praca przedstawia najnowsze poglądy z zakresu biologii nerwiaka zarodkowego (neuroblastoma) szczególną uwagę poświęcając możliwościom wykorzystania czynników molekularnych i cytogenetycznych w ustalaniu strategii leczenia i rokowania pacjentów chorych na ten nowotwór. Ponadto zaprezentowany został genetyczny model onkogenezy tego nowotworu oraz jego zastosowanie w procesie stratyfikacji pacjentów do grup ryzyka nawrotu choroby.
Obecnie obserwuje się rosnące zainteresowanie badaniami zmierzającymi do określenia potencjalnych molekularnych znaczników nowotworów złośliwych tarczycy. Wiąże się to z problemami w diagnozowaniu nowotworów tarczycy, szczególnie gruczolaka i raka pęcherzykowego. W pracy przedstawiono ogólną charakterystykę nowotworów tarczycy i opisano najbardziej obiecujące markery raków tarczycy, tj. galektynę-1 i -3, białka HMGA(HMGI/Y), tymozynę b-10 oraz telomerazę.