Mięśnie zewnętrzne gałki ocznej cechuje znakomita kontrola nerwowo-mięśniowa (jeden akson unerwia około 7 włókien mięśniowych) umożliwiająca wysoką precyzję ruchów gałek ocznych i prawidłowe obuoczne widzenie. Mięśnie zewnątrzgałkowe w porównaniu z mięśniami szkieletowymi charakteryzują się m.in. znacznie wyższą maksymalną prędkością skracania oraz istotnie niższą wielkością maksymalnej siły izometrycznej, wyrażonej na jednostkę przekroju poprzecznego mięśnia. Oprócz różnic funkcjonalnych występujących między mięśniami zewnątrzgałkowymi a mięśniami szkieletowymi stwierdza się również różnice w budowie molekularnej m.in. wyższą procentową zawartość szybkich izoform łańcuchów ciężkich miozyny typu II, obecność specyficznych izoform łańcuchów ciężkich miozyny, tj. zewnątrzgałkową (MyHC eom), czy toniczną (MyHC-sto), stałą obecność izoform rozwojowych (MyHC-emb i MyHC-pn), większą gęstość pomp wapniowych w siateczce sarkoplazmatycznej (SERCA). Z nieznanych powodów mięśnie zewnątrzgałkowe nie są podatne na występujące w mięśniach szkieletowych takie choroby, jak: dystrofie mięśniowe Duchenne’a czy Beckera, natomiast wykazują one szczególną podatność na inne choroby, tj. miopatie oczne, które nie obejmują mięśni szkieletowych. Przyczyny różnic w podatności na choroby mięśniowe między mięśniami szkieletowymi a mięśniami zewnątrzgałkowymi nie są w pełni poznane. Mogą one wynikać z odmiennego pochodzenia tych mięśni. Mięśnie zewnątrzgałkowe wywodzą się bowiem z niesegmentowanej mezodermy głowowej, podczas gdy mięśnie szkieletowe z mezodermy segmentowanej.