Rośliny są stale narażone na ataki patogennych grzybów, bakterii i wirusów, które w niesprzyjających dla nich warunkach mogą prowadzić do zaburzenia wzrostu i rozwoju lub choroby, a nawet ich śmierci. Z tego powodu rośliny wykształciły specyficzne mechanizmy obronne. Odporność wrodzona (bariery fizyczne i chemiczne), obecna w roślinie przez całe jej życie, nawet pomimo braku kontaktu z patogenami, dzieli się na odporność nieswoistą, która zapewnia różnym roślinom efektywną obronę przeciwko różnym gatunkom i szczepom patogenów oraz odporność swoistą, która warunkuje ochronę konkretnemu, jednemu rodzajowi roślin w stosunku do jednego lub kilku szczepów patogennych. Natomiast odporność nabyta, uruchamiana w odpowiedzi na infekcje, jest aktywowana w komórkach otaczających miejsce infekcji (lokalna odporność nabyta), lub rozwija się później w odległych częściach roślin (systemiczna odporność indukowana i systemiczna odporność nabyta). Pierwszą barierą zabezpieczającą roślinę przed wywołaniem objawów chorobowych jest bariera fizyczna (ściana komórkowa, warstwa wosków, kutikula), natomiast drugą bariera chemiczna (związki anty-mikrobiologiczne). Pierwszym etapem odpowiedzi obronnej roślin jest rozpoznanie elicitorów: nieswoistych (PAMPów, DAMPów, MAMPów) oraz swoistych (efektorów). Rozpoznanie elicitorów nieswoistych przez gospodarza prowadzi do aktywacji odporności podstawowej lub tzw. odporności wyzwalanej PAMP’ami (PTI). Patogeny mogą jednak przezwyciężyć odporność PTI, z tego powodu rośliny wykształciły drugą linię obrony, tzw. odporność wyzwalaną efektorami (ETI). Następnym etapem są kolejno zachodzące zmiany w komórkach: alkalizacja cytoplazmy przez gwałtowny napływ jonów wapnia, produkcja reaktywnych form tlenu oraz reaktywnych form azotu, aktywacja kaskady kinaz MAP, która prowadzi do aktywacji czynników transkrypcyjnych wpływających na ekspresję genów PR, produkcję etylenu, JA i SA, wzmocnienie ściany komórkowej roślin i indukcję syntezy związków antymikrobiologicznych.