Doksorubicyna jest lekiem powszechnie stosowanym w onkologii. Jej ograniczona skuteczność warunkowana jest limitem dawek wynikającym z możliwych efektów ubocznych oraz z interakcji z innymi lekami. Za główne mechanizmy działania doksorubicyny uważa się hamowanie topoizomeraz, interkalację w DNA i generowanie wolnych rodników. Najnowsze badania wskazują jednak, że doksorubicyna może wywoływać w komórkach inne niż znane do tej pory zmiany. Indukcja autofagii przez doksorubicynę odpowiada zarówno za współtworzenie efektu cytotoksycznego, ale także za jej działanie kardiotoksyczne.

Ulepszenie systemu dostarczania substancji cytotoksycznych oraz poprawa ich indeksu terapeutycznego, to priorytetowe zadania stawiane przed środowiskiem naukowym. Bierne dostarczenie koniugatów lek – nośnik, z wykorzystaniem zjawiska przesiąkania naczyniowego jest skuteczne tylko w przypadku bezpośredniego podania ich do środowiska guza litego. Wysoce wskazane jest natomiast selektywne działanie, zdefiniowane jako swoista aktywność tylko i wyłącznie wobec komórek nowotworowych. Idealnym rozwiązaniem dla przedstawionych powyżej warunków wydają się być aptamery.

Metodami spektroskopii fluorescencyjnej badano oddziaływanie przeciwnowotworowych leków doksorubicyny (DOX) i paklitakselu (PTX) na właściwości błony plazmatycznej komórek MCF-7 gruczolakoraka piersi. Zastosowano sondy fluorescencyjne TMA-DPH i DAUDA, umożliwiające oznaczenie płynności zewnętrznych, polarnych obszarów oraz rdzenia hydrofobowego dwuwarstwy lipidowej. Stwierdzono zróżnicowany wpływ obu leków. DOX i PTX oddziaływały w odmienny sposób na powierzchniowe i na hydrofobowe regiony błony. DOX indukowała podobne i zależne od stężenia zmiany w obu obszarach dwuwarstwy lipidowej.

Doksorubicyna (DOX) i inne antracykliny są powszechnie stosowane w leczeniu nowotworów, zarówno białaczek jak i guzów litych. Kliniczne zastosowanie tych leków jest jednak ograniczone przez działania uboczne, szczególnie kardiotoksyczność, uszkodzenie nerek czy mielosupresję. Podejmowane są więc liczne badania mające na celu ograniczenie skutków ubocznych i podniesienie skuteczności leczenia doksorubicyną i innymi antracyklinami. Jedną z rozważanych strategii jest wykorzystanie przenośników leków, takich jak: liposomy, dendrymery, nanocząsteczki czy przeciwciała.